Iznad uspavanog grada,
gdje se kriju duše dobre,
na plavom nebu, gore,
sijaju zvijezde nada.
Snovi što se njišu,
prolaze korz maglu gustu,
bude da šuti, tišinu pustu,
a duše dobre u miru dišu.
Poneka misao bježi gore,
gore u visine bajne,
do mjeseca, međ’ tajne,
u te b'jele čuda dvore.
Spava ovaj duša grad,
kao da od vječnosti spi,
neka se ostvare svi sni,
i neka je dušama slad.
